Wanneer een vriendin je leegzuigt — het masker van verborgen narcisme
Door Mireille van Rijn
Er zijn mensen die je leven binnenkomen met een warme glimlach en een open hart. Ze zeggen de juiste dingen. Ze lijken je volledig te begrijpen. Ze spiegelen je kwaliteiten en geven je precies dat stukje erkenning waar je misschien al zo lang naar verlangt.
En dan… breekt er langzaam iets in jou. Je wordt moe. Twijfelend. Je voelt je niet meer vrij. En toch: je weet niet precies waarom.
Dit is het begin van wat velen pas veel later als zodanig herkennen: een relatie met een verborgen narcist.
Met toestemming van ‘Eva’ mag ik haar verhaal gebruiken voor dit artikel.
De ontmoeting
Eva (fictieve naam) kwam bij mij op consult. Ze was een warme, integere vrouw met een groot hart. Maar ze zat vast. Ze voelde zich leeg, in de war, en had het gevoel zichzelf kwijt te zijn. Ze vertelde over een vrouw in haar leven, Sophie (ook een fictieve naam).
Sophie leek in het begin alles wat Eva nodig had. Charismatisch, spiritueel onderlegd, charmant. Ze gaven elkaar steun, deelden veel, en Eva voelde zich gezien. Gezien op een manier die haar diep raakte. Sophie noemde haar “een Zusterziel, een Soulsister, een Soulmate, haar Tweelingziel”. En Eva, die net uit een moeilijke periode kwam, opende haar hart.
Maar na verloop van tijd begonnen de eerste barstjes te ontstaan.
Het probleem: subtiele manipulatie verpakt als zorg
Sophie veranderde. Niet zichtbaar of luid, maar subtiel.
Ze begon met zinnen als:
- “Ik voel afstand tussen ons. Misschien spiegelt dat iets in jou?”
- “Ik hoor iets dubbels in je stem, ben je wel echt eerlijk tegen jezelf?”
- “Ik probeer je alleen te helpen, maar je lijkt me niet meer toe te laten.”
Wat eerst liefdevol voelde, werd verwarrend. Eva begon aan zichzelf te twijfelen. Iets klopte er niet meer, maar Sophie wist het steeds zo te draaien dat Eva zich schuldig voelde.
En zo werkt verborgen narcisme: het is geen frontale aanval, maar een fluistering. Geen dreiging, maar een omhelzing met haken. Het probleem is: als je het meemaakt, zie je het vaak pas te laat.
Inzicht: het patroon en het spel
Toen Eva bij mij in de praktijk kwam, voelde ik het direct. Niet vanuit oordeel, maar vanuit herkenning.
Wat ze me vertelde had ik eerder gezien. Geleefd zelfs.
Ik heb dit zélf ook vaak moeten ontmoeten in mijn leven om het te leren begrijpen. Iedere keer weer was ik verbaasd dat dit gedrag in mensen verborgen kon zitten. Dat mensen zó anders konden doen dan wie ze werkelijk zijn, en dat het zo overtuigend leek. Het staat niet op iemands voorhoofd geschreven. Het komt in allerlei vormen en gezichten. En juist daarom zie je het vaak pas achteraf.
Door die levenservaring herken ik het nu direct. Ik voel het in de energie. In de toon. In de beweging van woorden, stiltes, blikken. En inmiddels heb ik, juist door mijn eigen ervaringen, al zóveel mensen kunnen helpen dit patroon te herkennen en los te laten. Ik heb velen erdoorheen mogen begeleiden, inzicht mogen geven en letterlijk mogen helpen loskomen uit dit energetische web.
Sophie had zich niet op Eva gericht omdat Eva zwak was, maar juist omdat ze kracht had. Licht. Energie. Iets wat Sophie in zichzelf kwijt was.
Wat Eva ervoer, was geen gewone vriendschap. Het was een energetisch patroon. Sophie gaf precies wat Eva nodig had, maar eiste onzichtbaar steeds meer terug. Tot Eva zich niet meer vrij voelde, maar gevangen in loyaliteit.
Ik kreeg beelden door die dit bevestigden: Sophie als iemand die zich groots voordoet, maar van binnen intens onzeker is. Die mensen inpakt, bewondering oogst, en ondertussen grip zoekt. Niet uit liefde, maar uit overleving.
Ik voelde ook hoe Sophie naar Eva keek: met afgunst, vermengd met bewondering. Ze wilde haar niet kwijt, maar ook niet laten groeien. Want als Eva haar vleugels zou uitslaan, zou Sophie haar controle verliezen. En dat kon haar systeem niet verdragen.
Zelf heb ik ook dit spel met ‘mijn Sophie’ gekend. In het begin noemde ze me ‘bijzonder’, ‘krachtig’, ‘een inspiratie’. Maar op het moment dat ik grenzen stelde of niet meeging in haar dramatiek, draaide haar energie. Ze trok zich terug. Ze liet mij uit het niets vallen, en probeerde me daarna te bespelen met ‘zogenaamd’ spirituele bezorgdheid. Ze probeerde me af te schilderen als hard, niet invoelend. Alsof ik niet meer bereikbaar was voor haar ‘hulp’, terwijl het in werkelijkheid haar behoefte aan grip was die gefrustreerd raakte.
Het is precies dat patroon dat ik inmiddels zó vaak in alle vormen heb gezien: eerst ophemelen, dan ondermijnen.
Hoe ‘mijn Sophie’ naar mij keek – en wat ik daarin leerde
Sommige ontmoetingen blijven hangen. Niet omdat ze mooi waren, maar omdat ze je zielslessen brachten. Zo was er ook ‘mijn Sophie’.
In het begin noemde ze me krachtig. Inspirerend. Ze keek tegen me op, zei ze. Ze bewonderde mijn scherpte, mijn spirituele diepgang, vertelde mij in ieder gesprek hoe intelligent ze mij vond en hoe ik mensen echt kon raken met mijn woorden. Maar ergens voelde ik het al: ze wilde me ook vangen. Net iets te veel aandacht. Net iets te veel vragen. Net iets te veel onderhuidse controle.
Op een dag zei ze zacht: “Je bent zo helder de laatste tijd… misschien een vorm van afweer?” Met een vriendelijke blik, maar haar energie voelde strak. Ongemakkelijk.
Ze gaf me complimenten, over mijn intelligentie, mijn werk, mijn kracht als duider, maar het voelde nooit puur of oprecht. Ik voelde haar woorden niet echt. Het was vleierij.. Want daarna kwam er altijd iets subtiels achteraan. En de zin die het meeste bleef hangen? “Jij bent eigenlijk best behoeftig.”
Het raakte me niet omdat het waar was, maar omdat het zo’n klassieke truc is. Ze wist dat die opmerking me even zou laten haperen, me zou laten twijfelen. Ze deed alsof het een waarneming was uit liefde, maar het was bedoeld om grip te krijgen.
En wat nog schrijnender was: ze gebruikte er zelfs de woorden van haar partner voor. “Ja, dat zegt Mark ook altijd over jou,” zei ze. Alsof ze haar waarheid kracht bij moest zetten door een man erbij te halen. Een autoriteit. Een echo.
Maar ik hoorde wat ze werkelijk zei: “Je bent te sterk, te helder, te vrij — ik moet je kleiner maken om mezelf groter te voelen.”
Ik? Behoeftig?
Alsof ze de behoefte aan verbinding, kwetsbaarheid of eerlijkheid gebruikte als wapen. En daarmee liet ze exact zien hoe zij zélf functioneerde: vanuit schaduw, waar nabijheid wordt gezien als zwakte, en controle als veiligheid.
Wat ‘mijn Sophie’ niet kon verdragen, was dat ik haar wél zag, maar niet meeging. Dat ik haar niet afwees, maar ook niet voedde. Dat ik aanwezig bleef in mijn centrum, zonder oordeel, zonder strijd, maar ook zonder overgave.
En dat is iets wat mensen die leven vanuit schaduwenergie moeilijk kunnen verdragen: doorzien worden, zonder dat jij hen aanvalt. Gezien worden, zonder dat ze grip op je krijgen.
Het maakte haar onrustig. Ik zag haar afgunst groeien. Achter haar glimlach voelde ik haar strijd. Niet tegen mij, maar tegen wat ik in haar wakker maakte: haar eigen tekort, haar eigen ongeheelde stuk, haar afgesneden verbinding met haar licht.
Wat ik inmiddels weet, is dit: mijn helderheid roept bij dit soort mensen hun eigen schaduw wakker. Niet omdat ik iets verkeerd doe, maar omdat ik spiegel wat zij zelf vermijden.
En dus werd ik een projectie. Een dreiging. Of erger nog: een zondebok.
Maar ik bleef staan. Ik gaf geen strijd. Ik gaf geen voeding. Ik gaf mezelf terug aan mezelf.
Dat is mijn les geweest met ‘mijn Sophie’. En die ervaring heeft me sterker gemaakt dan welke cursus ook. Omdat ik leerde: wie jouw licht niet eert, heeft geen toegang tot jouw energie.
De diepere laag: het karmisch samenspel
Wat veel mensen niet weten, is dat dit soort ontmoetingen geen toeval zijn.
Toen ik met Eva naar haar zielspatronen keek, voelde ik een karmische laag. Eva is een gever. Een oude ziel. Iemand die hier is gekomen om licht te brengen en verbinding te herstellen.
Maar juist zielen met licht worden vaak getest. Niet om hen te breken, maar om hen te sterken.
Sophie vervulde in dit verhaal een rol. Niet vanuit bewustzijn, maar vanuit haar eigen schaduw. Zij was de poortwachter. De katalysator. De confrontatie.
En wat er dan gebeurt, is dit: Eva wordt uitgedaagd om te kiezen. Niet voor de ander. Maar voor zichzelf.
En dan komt de ware les.
Want dit is niet alleen psychologisch. Het is ook energetisch, zelfs spiritueel.
Mensen zoals Sophie lijken soms los te staan van hun eigen innerlijke licht. Alsof ze zijn losgeraakt van hun oorspronkelijke verbinding met het goddelijke. Alsof hun ziel op afstand is geraakt, en in de leegte die ontstaat, ruimte geeft aan iets anders. Geen demonen zoals in films, maar wel (schaduw)krachten die zich voeden met energie. Met aandacht. Met verwarring.
Je kent de uitdrukking ‘van God los’? Dat is precies wat hier energetisch gebeurt. Deze mensen zijn hun geweten kwijt. Ze zijn leeg, koud, schijnbaar gevoelloos. En in die leegte willen ze zich blijven voeden, met jóuw licht, jóuw levenskracht.
Dat is waarom het niet helpt om met hen in gesprek te blijven, of hen te willen overtuigen. Het enige wat jij kunt doen, is: niet meer voeden. Ze gaan ook gewoon weer door naar de volgende.
Laat niet merken dat je hen doorziet. Onttrek je energie. Sluit liefdevol de deur. Versterk je eigen verbinding met het goddelijke. Want dát is de weg terug naar je kracht. Terug naar jezelf.
En als je het donker ontmoet, zie dat dan niet als falen, maar als compliment. Het donker komt op je pad wanneer jouw licht krachtig genoeg is om het te weerstaan.
De oplossing: inzicht, losmaken en herverbinden met jezelf
Toen Eva begreep wat er werkelijk speelde, kwam de kracht terug in haar ogen. Ik zag haar ogen weer fonkelen en gevuld met rebellie. Ik zag haar opluchting en verlichting. Ze zag het patroon. Ze voelde de leegte waar ze steeds op reageerde. En ze koos. Ze koos om haar energie terug te halen. Ze koos om te stoppen met aanpassen. Ze koos om haar waarheid te voelen én te spreken. Niet met boosheid. Niet met strijd. Maar met helderheid.
Dat is het begin van bevrijding
De boodschap: jouw licht is niet van iedereen
Wat Eva meemaakte, maken zovelen mee. Maar het is zelden zichtbaar. Zelden bespreekbaar. En al helemaal niet in spirituele kringen waar “alles liefde is”.
Maar echte liefde maakt vrij. Niet afhankelijk. Niet klein. Niet verward.
Als jij je na een gesprek met iemand:
- vermoeider voelt dan daarvoor.
- twijfelt aan jezelf.
- je schuldig voelt terwijl je trouw was aan jezelf.
- het gevoel hebt dat je op eieren loopt…
… dan is het tijd om op te letten.
Wat je voelt, klopt. Wat je ervaart, is echt. Je bent niet gek. Je bent wakker aan het worden.
Het donker als compliment voor je licht
Er is nog iets belangrijks dat ik je wil meegeven. Iets wat ik zelf pas écht ben gaan begrijpen na talloze ontmoetingen met het donker in mensenvorm: het donker komt niet op je pad om je te breken, maar om jouw licht te activeren.
Als je wordt bezocht door mensen die manipuleren, ondermijnen, energie zuigen of je aan jezelf doen twijfelen, dan is dat geen teken dat jij zwak bent. Integendeel. Het is een teken dat jouw licht sterker is geworden.
Want duister (in de ander) hecht zich nooit aan wat niets waard is. Het zoekt kracht. Het zoekt vuur. Het zoekt zielen die stralen, en probeert die vlammen te doven. Niet omdat het donker haat, maar omdat het licht herinnert aan wat het zelf niet meer durft te zijn.
Vanuit dat perspectief is het donker een soort ‘spirituele contrastkleur’: het daagt je uit om nóg helderder te worden, om grenzen aan te scherpen, je trilling te verhogen, je bewustzijn te verdiepen.
Als je dat gaat zien — als je leert kijken met de ogen van je ziel — dan snap je:
Donkere ontmoetingen zijn lessen in vermomming. En als jij blijft staan, in verbinding met je eigen bron, dan worden ze je grootste katalysator.
Dus als het donker je opzoekt… voel het, zie het, en weet: dit is een compliment. Dit is de uitnodiging om te groeien, om op te staan, om niet weg te krimpen, maar te stralen.
Spirituele groei: het doel van de ontmoeting
Wat Eva meemaakte, was geen straf. Het was een les. Een wake-up call. Een inwijding zelfs.
Sophie kwam niet om Eva te vernietigen, maar om haar wakker te maken.
Want dat is het doel van dit soort ontmoetingen: dat jij weer terugkomt bij jezelf. In je kracht. In je licht. In je waarheid.
En dat je vanaf dan één ding zeker weet:
Mijn energie is kostbaar. En niet iedereen mag daar zomaar bij.
“En voor wie zich ongemakkelijk voelt bij dit verhaal… stel jezelf dan niet de vraag: ‘Gaat dit over mij?’ maar: ‘Wat raakt mij hierin zo diep?’”
Liefs,
Mireille van Rijn – spiritueel duider, astrologe, Tarot & lenormand-expert, intuïtiecoach & ervaringsdeskundige
Over de Mireille Weet Meer Online Academy
De Online Academy van Mireille Weet Meer groeit voortdurend in haar aanbod en biedt een brede selectie aan cursussen en workshops voor iedereen die zijn of haar spirituele ontwikkeling wil verdiepen. Met zelfstudiecursussen zoals Tarot en Lenormand kun je op je eigen tempo aan de slag, ondersteund door een scala aan praktische video’s die je stap voor stap door de stof leiden. Deze opleidingen zijn zorgvuldig samengesteld om een gedegen basis te bieden, en je kunt de video’s zo vaak terugkijken als je wilt om je kennis en vaardigheden verder te versterken.
Daarnaast breidt de academy zich steeds verder uit met workshops en live cursussen, zoals de Cursus Intuïtieve en Spirituele Ontwikkeling, waarin je kunt deelnemen aan interactieve sessies en de kans hebt om vragen te stellen en ervaringen te delen. De live onderdelen bieden een waardevolle verdieping en begeleiding voor wie het spirituele pad samen wil verkennen.
Of je nu een beginner bent of al ervaring hebt, de Mireille Weet Meer Online Academy biedt je een plek om op je eigen manier en tempo te groeien en te leren. Bezoek www.mireilleweetmeer.nl om het meest actuele aanbod te ontdekken en je persoonlijke reis van spirituele ontwikkeling te beginnen.
