‘Goedemiddag, met Mireille…’, hoor ik mijzelf zeggen. Even is het stil. Dan hoor ik schoorvoetend een verdrietige, onzekere maar warme vrouwenstem vragen: “Ja, hallo, moet ik mijn echte naam zeggen?” Ik leg uit dat dit niet per se hoeft, maar dat ik wel graag haar echte leeftijd wil weten. Ik probeer de vrouw eerst op haar gemak te stellen. Ook vraag ik haar om even haar voeten op de grond te zetten, zodat ik mij goed op haar af kan stemmen.
Een introductie over Mireille lees jeHIER
Op het moment dat ik verbinding in de energie probeer te maken, terwijl ik de stem hoor, merk ik direct of iemand zijn of haar voeten wel of niet op de grond heeft of dat hij of zij met gekruiste voeten of benen over elkaar zit. Dan is dat wat ik voel minder sterk. Ondertussen leg ik deze dame uit hoe ik zelf te werk ga. Ik wil mij het liefste eerst goed afstemmen op de energie van de ander, zodat ik beter kan invoelen en bewijzen kan leveren voordat ik verder op vragen inga. Bewijzen zijn dingen benoemen van de ander die ik niet kan weten. Dat kan een gebeurtenis zijn of een lichamelijk iets, zoals pijn in het been. Maar dan ook in welk been en waar exact, zoals een knie, bovenbeen, enkel en ga zo maar door.
Het vragen of de ander eerst even de voeten goed op de grond wil zetten en niet met gekruiste benen kan zitten, is omdat een ‘fout’ die velen kunnen maken is dat ze met de wensgedachten gaan telepateren, in plaats van de energie daadwerkelijk te lezen. Ja, dan vertel je uiteraard wat iemand echt wil horen, maar niet waar de ander mee geholpen zou zijn.
Maar we gaan verder met deze mevrouw. Anneke noemt ze zichzelf. Alles is haar duidelijk en ze voelt zich gelukkig meer ontspannen. Ik voelde direct spanning in haar bovenlichaam (niet goed geaard) en heb haar eerst terug in contact met haar buikenergie gezet en haar dit ook uitgelegd. Wat een verschil om iemand alleen al even van een gespannen bovenlichaam terug in haar energie zetten. Ze werd steeds rustiger en ondertussen, want dit gebeurt echt in maar een paar minuten, kon ik echt aan de slag.
Ik ratelde het een na het ander op. Anneke was verbaasd en blij. Ze had een aantal maanden geleden voor zichzelf durven kiezen, was mensen kwijtgeraakt en voelde zich alleen. Ook vertelde ik Anneke hoe het bij haar zover was gekomen dat ze ooit zoveel had toegelaten en hoe zij daarin functioneerde. Ze had moeite met grenzen stellen en zich daar ook aan vast te durven houden. Ze was steeds afhankelijker geworden van haar ex-partner en haar eigenwaarde was enorm aangetast. Werk aan de winkel dus! Ik kon aangeven waaruit dit was ontstaan.
De gedienstige rol van de moeder en vader heerste over het gezin. Ze miste erkenning en heeft zich niet veilig gevoeld. Ze had tussentijds alsnog een sterke band met haar moeder gekregen. Zeker sinds haar vader overleden was, zijn er dingen in de relatie veranderd. Ze was erg afhankelijk opgevoed en mocht niet veel thuis. Ze moest werken en een groot deel van haar geld afgeven aan haar moeder. Ze had vaak niet veel te kiezen. Er was weinig geld, dus alles was nodig om het hoofd boven water te houden.
Toen Anneke 23 jaar was, is ze getrouwd als vlucht voor haar ‘gevangen jeugd’. Ze vond alles beter dan waar ze zich in bevond. Tja…, dat kom ik vaker tegen en is mij niet vreemd. We zijn in het gesprek teruggegaan naar de verbinding met haar innerlijke kind, de verbinding naar haar PURE zelf. Daar had ze wel al van gehoord, maar wist niet zo goed hoe dit nu eigenlijk werkte. Na wat uitleg bleek dat ze er onbewust wel al mee bezig was. Ze nam graag mijn tips aan en werd helemaal enthousiast.
Anneke vertelde mij na het readen en uitleggen dat haar moeder ook geen kant op kon. Er was geen geld en stiekem als vader dit niet wist, werd haar wel eens door haar moeder iets toegestopt. Zo ging dat in haar tijd. Beseffend dat ik weer van een andere generatie ben en iedere generatie wel haar tijdssporen heeft achtergelaten.
Het is vaak gemakkelijk je jeugd en ouders de schuld te geven van alles dat jou nu is overkomen en dat jij emotioneel gezien een aantal stappen niet gemaakt hebt in je emotionele ontwikkeling. Maar dat zou te gemakkelijk zijn. Daar sprak ik ook over met Anneke. Daar kom je én niet verder mee én je schuift de verantwoording af op de ander. Daar begint het mee: zelf de verantwoording nemen over jezelf! De verantwoording nemen over jouw eigen emotionele ontwikkeling, de inhaalslag die je zelf kunt maken en je huidige staat van jouw zijn op je nemen. Dan zet je een duidelijke stap.
En jouw opvoeders en ouders wisten zij beter? Konden zij anders? Wat hebben zij zelf geleerd? Buiten nare zaken die niet horen – zo simpel ligt dat natuurlijk ook weer niet – maar daar is in dit verhaal geen sprake van. Veroordelen daar kom je niet verder mee en de tijd draai je ook niet meer terug. Het enige wat je nu kunt doen, is het aangaan met jezelf. Kijken waar je jezelf wel in kunt ontwikkelen. Waar je met je innerlijke zelf mee aan de slag kunt, zodat je de verbinding gaat helen en herstellen. Dat je er mag zijn van jezelf!
Anneke? Zij hing met haar nog steeds warme, maar inmiddels vrolijke opgeluchte stem op. We sloten het gesprek gezellig af en ik ga zeker weer van haar horen. Ik ben benieuwd! Ze is het waard! Net als jij!
Met een fijn gevoel en een grote glimlach ging ik mijn dag weer verder. Wat heb ik toch een heerlijk vak!
Mireille
